چرا ابتدای دعاها بسم الله ندارد؟ راز این مسئله چیست؟

به گزارش پارسینه، اگر شما هم هنگام خواندن دعاها، «بسم الله الرحمن الرحیم» را بر زبان می‌آورید، شاید این سؤال برایتان پیش آمده باشد که چرا در بسیاری از ادعیه، عبارت بسم الله در ابتدای متن ذکر نشده است؟ این در حالی است که بسم الله در آغاز تمام سوره‌های قرآن (به‌جز سوره توبه) آورده شده و در روایات نیز تأکید شده است که آغاز هر کار با نام خدا، برکت و موفقیت به همراه دارد.

راز حذف بسم الله از ابتدای دعاها

در زمان نزول قرآن، بسم الله الرحمن الرحیم به‌عنوان نشانه‌ای برای آغاز یک سوره جدید شناخته می‌شد. مردم با شنیدن بسم الله، انتظار داشتند که یک سوره قرآنی نازل شود. حتی در مورد سوره توبه که بدون بسم الله نازل شد، مفسران این موضوع را ناشی از محتوای خاص آن دانسته‌اند، زیرا این سوره سرشار از مفاهیم مرتبط با غضب الهی و صفات جلالی خداوند است که با بسم الله الرحمن الرحیم که بیانگر رحمت الهی است، تناسب نداشت.

بر همین اساس، ائمه معصومین (علیهم‌السلام) نیز با در نظر گرفتن این موضوع، از آوردن بسم الله در ابتدای دعاها خودداری کردند تا مردم ادعیه را با سوره‌های قرآن اشتباه نگیرند. بااین‌حال، آنان هنگام مناجات با خداوند، دعاهای خود را با نام الهی آغاز می‌کردند.

جمع‌بندی

اگرچه در بسیاری از ادعیه، بسم الله به‌صورت مکتوب ذکر نشده است، اما این به معنای عدم توصیه به گفتن آن نیست. بلکه این کار به‌منظور جلوگیری از اشتباه گرفتن دعاها با سوره‌های قرآن انجام شده است. بنابراین، گفتن بسم الله هنگام خواندن دعاها نه‌تنها اشکالی ندارد، بلکه می‌تواند موجب برکت و استجابت دعا شود.